Sorumluluk - Responsibility

Sağlıklı bir sorumluluk duygusuna sahip olmam bayağı zaman aldı. Etrafımda olan küçük, büyük herşeyden sorumlu olduğu hissindeydim. Bir anlamda kendimi aşırı önemsediğimin bir işareti olduğunu ise hiç görmüyordum. Bu kadar şeyi ciddiye alıp sorumlu hissetmek ve çözüm üretmeye başlamak da beni aşırı yoruyordu. Hatta sorumlu hissetmek ile suçlu hissetmek beraber oluşmaya başlamıştı..Kendime yüklediğim bu kadar görevle başedemeyeceğimi hissedip yakın ilişkiye girmeye korkar olmuştum..

Sonra sonra anladım sorunumu..Sorumsuz, sürekli suçlayan bir ebeveynle yetişmenin bende bıraktığı izi..O kişinin kendi sorumluluklarını almaması nedeniyle, hatta duygusal sorumluluk kavramından tamamen bihaber olması ve benim de biraz saf olarak herşeyi kabul edip içselleştirmiş olmamla geldiğim noktayı..Bu suçlama yağmurundan kurtulmak için karşı tarafa söyleyecek birşey bırakmayacak kadar herşeyi kusursuz yapmaya çalıştığımı..Ve bunun baştan kazanılması olası olmayan bir yarış olduğunu anlamadan yıllarca kendimi hırpalamamı..Çözüm tamamen yanlıştı..Onun suçlaması ile benim kusursuz olmam arasında bir denklem yoktu aslında..Kaldı ki benim kusursuz olmam da olası değildi..O kendi zehirini akıtma olarak bu yöntemi kullanıyordu, derdi ben değildim ki aslında..Beni bu durumlarda gerçekten göremiyordu bile ..Ben de bunu kişisel alıp, her bir sözü dikkatle dinleyip, kendimi daha nasıl düzeltebilirim diye uğraşmakla meşguldum..
İyi bir manipülasyon malzemesi idim aslında..

Sonuç ne mi oldu? Kendimden beklentilerim başa çıkamıyacağım kadar çok oldu. Kendimi başarısız hissettim..İlişki kalıbı olarak benzer özellikte kişileri çekip, içinden çıkamadığım bir kısırdöngüye girdim..
Ve sonra da gerçek yakınlık kuramamaya başladım..Suçluluk duygularım başa çıkamıyacağım kadar yoğun oldu..

İlk olarak Yossi adında bir eğitmenle bu konuya girdim..Ben masumum diyebilene kadar gökgürültülü sağanak şeklinde nice gözyaşı döktüm..Şimdi şimdi anlıyorum bir çok şeye karışmam gerekmediğini, suçlayıcı insanların sorunlarının benle değil, kendileriyle olduğunu..Kendimden daha çok beklemek yerine kendimi daha çok sevmem gerektiğini..Ve işin ilginci artık hayatıma bu tarz insanlar pek girmiyor, olanların çoğu da çıktı gibi..Ve koskoca Dünyayı omuzlarımda taşımamak ne rahatmış...

Sevgilerimle
*
It took me a long time, untill I got to the point of having a healthy sense of responsibility. I felt responsible
for all the little and big things around me. I never saw that at the same time it was a sign having too much selfimportance. Taking it so seriously, feeling responsible and trying to fix everything was exhausting.
Even the sense of responsibility started to come together with a feeling of guilt. I saw that I was not able to cope with this duty I gave myself and became afraid of having intimate relationships...

Later I understood my problem. The scar I had of being raised by a blaming and irresponsible parent...That person was not taking his responsibility and was even not aware of the concept of emotional responsibility and me being  gullible and having internilized everything..In order to be protected from the rain of blaming and not giving the chance to say anything, I was trying to be perfect.. I couldn't see that this battle, can not be won.. I was working my ass off. The solution was totally wrong. Actually, there was no equation between me being perfect and him not blaming....At the end of the day it was not possible for me to be perfect!.He was using this method in order to put the poison out of his body..It never was about me.In those situations he was not able to see real me as a matter of fact. And I was taking it personal, listened to each word carefully and was busy fixing myself..I was an easy manipulation object.

The result was that I had very high expectations from myself and I felt unsuccesful. I managed to attract similar people to relate to and I was in a vicious circle that I couldn't get out from..
And then I started to avoid intimate relationships. My feelings of guilt became unbearable..

It was with a trainer called Yossi, who made me touch this topic for the first time. Untill I could say that I was innocent I cried like cats and dogs..Just recently I understand that I don't need to be involved in lots of things.That the problem of blaming people is not with me, but with themselves. I have learned that instead of expecting more from myself, I need to love myself more. Interestingly nowadays, this kind of people don't come in my life anymore..Most of the ones who were in my life left..And it is such a relief not to carry the whole World on my shoulders...

With My Love