Cesaretim var diyebilmek için önce, korkuya sahip olmalısın. Korkun yoksa, cesaret de yoktur. Cesaret, korkuya ragmen ilerleyebilmektir. O korkular herkese gore farklıdır. Senin için evden çıkmak bile dağ kadar korkuyla yüzleşmek demektir. Bir başkası, Antartika’ya tek başına gider, korkmaz. Ama yerde bir örümcek görse korkudan sıçrayabilir. Onun için cesaret, örümcekle bir arada kalmaktır, Antartika’ya gitmek değil, senin içinse evden çıkmak..
.jpeg)
Dışarıdan fiziken görünen senin bir adım, onun binlerce adım atmış olmasıdır. Ama bu adımları atarken gereken cesaret ölçüsü hakkında birşey söylemez. Korkunun boyutu ne kadar büyükse, ona ragmen ilerlemek için o kadar büyük cesaret gerekir. Dışarıdan görünen eylem sana bu konuda birşey söylemez.
Bir kahraman görüyorsun, hayran oluyorsun. Bu nasıl bir cesaret diyorsun? Ama cesaret miydi gerçekten, onun içini bilmiyorsun..Gerçekten büyük korkulardan geçerek mi yaptı kahramanlık eylemini? Yoksa onun için sıradan birşey miydi yaptığı?
Ama sen ona kahraman diyorsun, çünkü o eylem senin için büyük korkulardan geçmek demek. Sen yapmak zorunda olsaydın, büyük korkularınla savaşmak durumunda kalırdın, onu biliyorsun.
Bir kere de o adımı attın mı, korkun yok olur. Artık bu adımı atmak cesaret gerektirmez. Hergün evinden çıkmaya başlarsın, belki ikinci gün de hafif korkular hissedersin..Ama sonra yok olur. Bir zaman sonra bir daha düşünmezsin bile. Bu konuyla ilgili bir korkun olduğunu bile unutursun..
Ama cesaret gösterip korkunun ötesine geçemezsen sahip olduğun korku eşiğini koruyamazsın..Gerilersin, bir zaman sonra sadece kapıdan dışarı çıkmak değil, kapının yanına gelmek bile korkutucu olmaya başlar. Ve hatta bunun neyden kaynaklandığını bile hatırlamazsın. Giderek daralır yaşam alanine..ta ki bir kutunun içinde yaşayıp, nefes alamaz hale gelene kadar. Erteledikçe cesaretini, korkularını büyütür dev şeytanlara dönüştürürsün..O adımı atmak daha fazla, daha fazla cesaret ister. Ama çıkış noktan olmayana kadar sistem seni zorlar.Eninde sonunda kutundan çıkmak zorunda kalırsın. Ve o kutudan çıkmak gerçekten artık bir kahraman cesareti ister. Başka şansın kalmamıştır, ya çıkarsın kutundan ya da ölürsün. Ölüm illa ki fiziki değildir, robot gibi yaşayabilirsin. Kalkarsın, yemek yersin,günlük işlerini yaparsın, yemek yersin..Televizyon izlersin ve uyursun..Ertesi gün aynı döngü içinde geçer..İçinde bir sıkıntı, birşeylerin, yaşamın seni es geçtiğini fark edersin.. Bir kez de çıktın mı, niye bu kadar zaman almış diye hayıflanırsın..Ama daha farklı yapma şansın da olmazdı aslında. O süreçten geçmen gerekiyordu, o adımı atman için..
Sevgilerimle
*
In order to say I am brave, you need to have fear first. If you don't have any fear, you do not have courage. Courage is moving despite the fear you have. These fears are different for everyone.
For you it might be, that even leaving the house is connected to amazing fears. Another could go to the
to Antartica on his own and have no fears, but when he/ she sees a spider on the floor could jump a meter high out of fear. For the second person, courage is staying on the floor with the spider, not going to Antartica, whereas for you it might leaving the house.
From the outside, physically it looks like you only made a step, another travelled for thousands of miles. This is not a measurement for the courage that it takes. The bigger the fear, the more courage is needed to go beyond it. The action involved with it , doesn't give you clue.
You see a hero, you admire the hero. You can not believe, what this person is capable of doing. But, was it courage at all, you don't know what is happening inside the person. Did he really go trough his deepest fears by doing the heroic action? Or was it something ordinary for this person?
You call the person a hero, because if you had to do, what he/she does it would have meant that you needed to fight against lots of your fears. You know that.
Once you take the step, your fear disappears. The next time it doesn't need the same courage anymore.
You start to leave your house everyday, maybe the second day you may feel some fears too. But at the end, the fears will diminish. After a while, you even forget tht you had fears about it.
But, if you don't take the courage to go beyond your fears, you can not keep the same threshold. You go one step back, maybe next time you will even have fears about coming close to the door and you forget, what caused these fear in the first place. Your life space becomes narrower. At the end you will stay in a small box and not be able to breath even. The more you postpone the act of courage, the more courage is needed. But the system will push you, until there is no running away anymore. One day you will not be able to stay in your box anymore. And that they, you really need to call upon the hero inside you to go out. There is no other way anymore, or you go out or you die. I don't necessary mean physical death..You can live like a robot. You wake up, you have breakfast, you do your daily tasks, you eat again.. You watch tv and you sleep, next day the same circle starts back again. Deep inside, a feeling discomfort, boredom will challenge you. You start to notice, that some aspect of life is missing.
But once you manage to go out, you wonder why it took you so long. Actually, acting different was not possible for you. You needed to go through the process, in order to make that step..
With My Love
Dışarıdan fiziken görünen senin bir adım, onun binlerce adım atmış olmasıdır. Ama bu adımları atarken gereken cesaret ölçüsü hakkında birşey söylemez. Korkunun boyutu ne kadar büyükse, ona ragmen ilerlemek için o kadar büyük cesaret gerekir. Dışarıdan görünen eylem sana bu konuda birşey söylemez.
Bir kahraman görüyorsun, hayran oluyorsun. Bu nasıl bir cesaret diyorsun? Ama cesaret miydi gerçekten, onun içini bilmiyorsun..Gerçekten büyük korkulardan geçerek mi yaptı kahramanlık eylemini? Yoksa onun için sıradan birşey miydi yaptığı?
Ama sen ona kahraman diyorsun, çünkü o eylem senin için büyük korkulardan geçmek demek. Sen yapmak zorunda olsaydın, büyük korkularınla savaşmak durumunda kalırdın, onu biliyorsun.
Bir kere de o adımı attın mı, korkun yok olur. Artık bu adımı atmak cesaret gerektirmez. Hergün evinden çıkmaya başlarsın, belki ikinci gün de hafif korkular hissedersin..Ama sonra yok olur. Bir zaman sonra bir daha düşünmezsin bile. Bu konuyla ilgili bir korkun olduğunu bile unutursun..
Ama cesaret gösterip korkunun ötesine geçemezsen sahip olduğun korku eşiğini koruyamazsın..Gerilersin, bir zaman sonra sadece kapıdan dışarı çıkmak değil, kapının yanına gelmek bile korkutucu olmaya başlar. Ve hatta bunun neyden kaynaklandığını bile hatırlamazsın. Giderek daralır yaşam alanine..ta ki bir kutunun içinde yaşayıp, nefes alamaz hale gelene kadar. Erteledikçe cesaretini, korkularını büyütür dev şeytanlara dönüştürürsün..O adımı atmak daha fazla, daha fazla cesaret ister. Ama çıkış noktan olmayana kadar sistem seni zorlar.Eninde sonunda kutundan çıkmak zorunda kalırsın. Ve o kutudan çıkmak gerçekten artık bir kahraman cesareti ister. Başka şansın kalmamıştır, ya çıkarsın kutundan ya da ölürsün. Ölüm illa ki fiziki değildir, robot gibi yaşayabilirsin. Kalkarsın, yemek yersin,günlük işlerini yaparsın, yemek yersin..Televizyon izlersin ve uyursun..Ertesi gün aynı döngü içinde geçer..İçinde bir sıkıntı, birşeylerin, yaşamın seni es geçtiğini fark edersin.. Bir kez de çıktın mı, niye bu kadar zaman almış diye hayıflanırsın..Ama daha farklı yapma şansın da olmazdı aslında. O süreçten geçmen gerekiyordu, o adımı atman için..
Sevgilerimle
*
In order to say I am brave, you need to have fear first. If you don't have any fear, you do not have courage. Courage is moving despite the fear you have. These fears are different for everyone.
For you it might be, that even leaving the house is connected to amazing fears. Another could go to the
to Antartica on his own and have no fears, but when he/ she sees a spider on the floor could jump a meter high out of fear. For the second person, courage is staying on the floor with the spider, not going to Antartica, whereas for you it might leaving the house.
You see a hero, you admire the hero. You can not believe, what this person is capable of doing. But, was it courage at all, you don't know what is happening inside the person. Did he really go trough his deepest fears by doing the heroic action? Or was it something ordinary for this person?
You call the person a hero, because if you had to do, what he/she does it would have meant that you needed to fight against lots of your fears. You know that.
Once you take the step, your fear disappears. The next time it doesn't need the same courage anymore.
You start to leave your house everyday, maybe the second day you may feel some fears too. But at the end, the fears will diminish. After a while, you even forget tht you had fears about it.
But, if you don't take the courage to go beyond your fears, you can not keep the same threshold. You go one step back, maybe next time you will even have fears about coming close to the door and you forget, what caused these fear in the first place. Your life space becomes narrower. At the end you will stay in a small box and not be able to breath even. The more you postpone the act of courage, the more courage is needed. But the system will push you, until there is no running away anymore. One day you will not be able to stay in your box anymore. And that they, you really need to call upon the hero inside you to go out. There is no other way anymore, or you go out or you die. I don't necessary mean physical death..You can live like a robot. You wake up, you have breakfast, you do your daily tasks, you eat again.. You watch tv and you sleep, next day the same circle starts back again. Deep inside, a feeling discomfort, boredom will challenge you. You start to notice, that some aspect of life is missing.
But once you manage to go out, you wonder why it took you so long. Actually, acting different was not possible for you. You needed to go through the process, in order to make that step..
With My Love
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder